Astrid Roemer Over de gekte van een vrouw

10.00

‘Met Suriname ben ik getrouwd, Nederland is mijn minnaar, met Afrika heb ik een homofiele relatie en met elk ander land ben ik geneigd slippertjes te maken.’ Zo karakteriseert Astrid Roemer de universele sfeer in Over de gekte van een vrouw en haar eigen verzet tegen de valstrikken van het dagelijkse leven.
In dit boek beschrijft Astrid Roemer de heroïsche strijd van een jonge zwarte vrouw die haar menswaardigheid desnoods ten koste van alles en iedereen zuiver wil houden. Steeds meer raakt zij in een isolement uit angst zich te moeten onderwerpen aan de onwaarachtigheid van geliefden, familie en vrienden ten behoeve van het samenleven. Nà negen dagen stapt ze uit haar huwelijk en ontmoet ze een Indiaanse vrouw van Nederlandse komaf. Ze worden hartstochtelijk verliefd op elkaar en belanden in een bizarre situatie.
‘Een aanwinst voor de Nederlandse literatuur’,
August Hans den Boef in de Volkskrant
‘Prachtige, zinnelijke stijl’, Engelien Beker
Astrid Heligonda Roemer (Paramaribo27 april 1947) is een Surinaamse schrijfster. In 1966 vertrok ze naar Nederland, maar ze keerde terug naar Suriname om daar te werken als onderwijzeres. In 1975 vestigde zij zich opnieuw in Nederland. Van 2006 tot 2009 woonde zij weer in Suriname. In mei 2016 ontving zij de P.C. Hooftprijs, de hoogste onderscheiding in de Nederlandse letteren, in maart 2021 is aangekondigd dat ze de Prijs der Nederlandse Letteren ontvangt

Zij debuteerde in 1970 onder het pseudoniem Zamani met de poëziebundel Sasa; mijn actuele zijn. Ze was in die tijd actief in de Black Panter Beweging en verkoos een Swahili-pseudoniem en titel om haar Afrikaanse roots te benadrukken. De in 1974 verschenen roman Neem mij terug, Suriname werd in Suriname uitermate populair. Zij geeft hierin een klassieke emigrantenthemathiek weer: de ontheemding van een Surinamer in Nederland en diens terugverlangen. Artistiek is het boek niet geslaagd, reden waarom Roemer het herschreef tot Nergens ergens (1983). De novelle Waarom zou je huilen mijn lieve, lieve… (1976) geeft een sfeervolle schets van een arme man die zich verheugt over zijn winst in de loterij tot hij ontdekt dat de ratten zijn lot hebben opgeknaagd. Met de novelle De wereld heeft gezicht verloren (1975) hield Roemer zich voor het eerst bezig met wat later haar hoofdproblematiek zou worden: het mysterie van het vrouw-zijn. De thematiek van de zwarte identiteit zou naar de achtergrond schuiven. Vooral de ‘fragmentarische biografie’ Over de gekte van een vrouw'(1982) werd een succes. De roman Levenslang gedicht (1987) tracht de kringloop van het leven uit te drukken in zijn structuur en zijn metaforische taal. Artistiek heeft het boek grotere pretenties dan het eerdere werk en vraagt ook om secure lezing. Een deel van de critici werd er door op het verkeerde been gezet.

Ook de toneelstukken De buiksluiter (1981), Paramaribo! Paramaribo! (1983) en Een Vrouw Van Een Man (1985), de dichtbundel En wat dan nog?! (1985) en het kleine prozadrieluik De achtentwintigste dag (1988) benaderen vanuit allerlei invalshoeken het fenomeen van de vrouw als individu en als relationeel wezen. De genoemde dichtbundel gaf aanleiding tot onverkwikkelijke speculaties over Roemers seksuele geaardheid. In de novelle De orde van de dag (1988) draait het verhaal om het thema ‘dictatorschap’. Haar rijpste poëzie verscheen in de bundel NoordzeeBlues (1985) die enkele schitterende gedichten bevat. In 1989 verscheen het prozadrieluik Het spoor van de jakhals waarin zij de sterke onderlinge afhankelijkheid der beide seksen benadrukt. Radiocolumns bundelde zij in Oost West Holland Best (1989). Een driehoeksverhouding beschrijft zij in de novelle Alles wat gelukkig maakt (1989).

Haar verhalen verschenen in verschillende Engelstalige bloemlezingen, onder meer in Diversity is power (2007).

Rainbow Pocketboek 17
Categorie: